Γεια χαρά.

Γεια χαρά.

Περιπλανήθηκα και περιπλανιέμαι ακόμη, με ήλιο και βροχή, με όμορφες αλλά και άσχημες σκέψεις και συναισθήματα, σε καιρούς ευτυχίας και απογοήτευσης, με παρέα το χαμόγελο ή το δάκρυ, και σ' όλο αυτό το ταξίδι, μια άυλη παρουσία με συντροφεύει..
Άλλοτε παίρνοντας τη μορφή μιας νεράιδας που χτενίζει τον απέραντο ρομαντισμό της κάτω απ' το σεληνόφως και άλλοτε της πεζής πραγματικότητας, που ζωγραφίζεται πάνω σε ταλαιπωρημένα χέρια.. Άλλοτε ξεσπάει με νότες θυμωμένες και ήχους μαγευτικούς και άλλοτε γεννιέται μέσα σε ευγενικούς μοβ στίχους... Αναδύεται μέσα από χρώματα και γραμμές, στέκει υπερήφανη στο κέντρο μιας φωτογραφίας, ταξιδεύει σε χρόνους κι' εποχές και πολιτείες, φορώντας βελούδινα υφάσματα, φτερά, λουλούδια και αγκάθια. Πλέκει με χάντρες τα όνειρά της και τα κοιμίζει με μουσικές.
Η ανάγκη μου λοιπόν ή καλύτερα, η "μηχανική" ενέργεια του σώματος και της ψυχής μου προς Αναζήτηση, με προστάζει να την ακολουθήσω.
Καλό Ταξίδι.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

113 λεπτά

Στεκόμουν εδώ και έδινα την καρδιά μου.
Την πιο βαθιά και ματωμένη αλήθεια μου.
Δεν έφτασα τυχαία εδώ.
Δεν διάλεξα λέξεις, να σου πω το πώς αγαπώ.
Διάλεξα την κορυφογραμμή αυτών που είδα και έζησα.
Με μια ατίθαση γραμμή σχεδίασα το μονοπάτι τους,
να φτάσει ως εκεί, για να το περπατήσεις.


Και τότε, με επισκέφτηκε και πάλι αυτός.
-Όχι. Δεν θα του κάνω την τιμή, να γράψω κεφαλαίο το όνομά του-
Έλυσε επιδέξια την κλωστή που ορίζει την ορθή μου ύπαρξη
και με ξάπλωσε οριζόντια στη γη του.
113 λεπτά.
Μια ακόμη πρόβα λοιπόν.


Στο 6, άνοιξα τα μάτια μου.
Στο 7, ήρθες.
"Είμαι εδώ. Τελικά, αποκοιμήθηκα."
Και χαμογέλασες.