Ανάμικτη γεύση στο στόμα μου. Πικρή. Κενή. Απορημένη. Η μνήμη μου, κοπιάζει να αναμοχλεύσει τις στιγμές μας, γύρω από το ξύλινο τραπέζι. Αέρινες φιγούρες που διαρκούν τόσο, όσο η εισπνοή μου κι' έπειτα, προχωρούν προς το μπαλκόνι. Καθώς εκπνέω. Αναλογίζομαι τις αποστάσεις. Από το τραπέζι, στο μπαλκόνι. Απ' τη μια αναπνοή, ως την επόμενη. Απ' το ζωηρό κίτρινο χρώμα των λεμονιών, ως την Ευτυχία σου.. Από το Εδώ, στο Παντού. ..Στο Κάπου. Από τη Ζωή, στο Θάνατο και από τον Θάνατο στη Ζωή. Από την τελευταία φορά που σε φίλησα, έως το μικροσκοπικό και ανήμπορο αυτό δευτερόλεπτο. Κινούμαι για λίγο. Πρέπει να κρατήσω μόνο τα υγιή λεμόνια. --
Και τώρα θυμάμαι. Και τώρα, μυρίζω. Τώρα μπορώ να αγγίξω. Το κίτρινο τριαντάφυλλο. Το κίτρινο μπλουζάκι σου. Το υγιές κίτρινο λεμόνι. "Το κίτρινο, είναι το χρώμα του μίσους", λένε οι άνθρωποι. Όταν όμως μίλησα τη λέξη αυτή, δεν μύριζε όπως αυτό το τριαντάφυλλο, ούτε όπως η μπλούζα σου. Δεν είχε την αίσθηση αυτού του λεμονιού και η γεύση της, δεν ήταν ευχάριστη. Οι άνθρωποι κάνανε λάθος. Δεν έχει χρώματα το μίσος. Ή τελικά, είμαι ανίκανη να μισήσω. ~ Σηκώνω τα χέρια με τις αποστάσεις. Είμαι Γυναίκα και ο εγκέφαλός μου δεν τα καταφέρνει με πράγματα σαν αυτά. Χάνω λοιπόν τον προσανατολισμό μου και πρέπει να δεχτώ την ιδέα αυτή. Θα ξαναβρώ το ηλιοβασίλεμα, όταν η Πυξίδα μου είναι πίσω. Είμαι Γυναίκα. Έχω μόνο το Μισό.
Assorted taste in my mouth. Bitter. Empty. Questioning. My memory strives to rake up our moments, around the wooden table. Airy figures which last for as long as I breathe in and then, they walk to the balcony. As I breathe out. I think about the distances. From the table to the balcony. From the one breath, to the next one. From the vivid yellow color of the lemons, to your happiness.. From here to everywhere. ..To somewhere. From life to death and from death to life. From the last time that I kissed you, to this tiny helpless second. I move for a while. I have to keep only the healthy lemons. --
And now I remember. And now I can smell. Now, I can touch. The yellow rose. Your yellow shirt. The healthy yellow lemon. "Yellow is the color of hate", people say. But, when I spoke this word, it didn't smell like this rose, nor like your shirt. It didn't feel like this lemon and it didn't taste good. People were wrong. Hate, has no colors. Or finally, I am unable to hate. ~ I give up with the distances. I am a woman and my brain can't make it with those things. I lose my orientation and I must accept this idea. I'll find the sunset again, when my compass is back. I am a woman. I only have the half.
